The success of the Colorful Revolution – the only hope for Macedonia
For two months, the citizens of Macedonia have been protesting on the streets daily as part of the Colorful Revolution. Every day, at 6 PM sharp, they start gathering in front of the building of the Public Prosecution Office, then continue toward the Parliament, Government, or other institutions they decide would be the target of the protestors’ paint that particular day. Equipped with multi-colored paintballs and hand-made slingshots, the “commandos” of the Colorful Revolution have painted almost all the key institutions and buildings from the controversial project “Skopje 2014”, the symbol of Gruevski’s rule.
The protests started on the day when the president George Ivanov announced his decision to pardon all politicians and the other main players under investigation regarding the cases which emerged in the wake of the big scandal over illegal wiretapping. Ivanov was accused of coordinating this decision with the ruling VMRO-DPMNE to protect party officials from being prosecuted. The President’s move, which has been characterized as unconstitutional by intellectuals, as well as by a great part of the citizens, has further deepened the political dead-end in Macedonia. Ivanov’s decision is also considered a great blow to the newly formed institution – the Special Prosecution Office, entrusted with processing the charges that more than 20 000 persons were eavesdropped by the government.
Mass eavesdropping, criminal activities and corruption
But how did we get here? Macedonia has been in a major political crisis since the oppositional party had left the Parliament in the aftermath of the major wiretapping scandal it revealed last year, accusing the government of eavesdropping on more than 20 thousand citizens. Journalists, activists, political opponents, lawyers, almost the entire political, judicial, media and business elite were “on the machine”. In a country of barely two million people, eavesdropping on 20 thousand people constitutes an incredibly organized operation, not seen in Europe in the past years.
The leader of the opposition, Zoran Zaev, accused the prime minister Nikola Gruevski and his first cousin, the head of the secret service at the time, Sašo Mijalkov, not only to have been eavesdropping on their political opponents, but also on ministers in their own Government, as well as the president of Macedonia, George Ivanov, twice their presidential candidate. However, had this ended here, this would not have been a dramatic Macedonian saga.
The leader of the opposition started releasing the eavesdropped conversations of the government officials, for which he claims to have been given to him by whistleblowers in the secret services. These conversations of public interest were played on press conferences after which they were uploaded on Youtube where the world could hear the voices of the highest government officials, including the prime minister, discussing and organizing illegal and corrupt deals, as well as smear campaigns against anyone who had found themselves in their path.
Gruevski struck back, claiming that the eavesdropped audio materials were fake and part of the opposition’s plan to topple the government, coordinated by foreign agencies and their people in the secret services, which by the way were led by his cousin for ten years. Arrests of people close to the opposition followed, who were accused of spying. Tensions grew and the attacks of the pro-governmental media directed at all critical voices in society became even more vitriolic, while the physical attacks and pressures on journalists continued. That May 2015, the big anti-governmental protests which were going on nearly every day provided hope, and many people were then hoping that a change of power was about to come and that Gruevski’s regime was on its knees.
The situation changed after the events in Kumanovo when, in the armed conflict in the “Divo Naselje” neighborhood on May 9th and 10th, eight members of the Macedonian police were killed and 37 injured, while 10 members of the armed group which had committed the attack were also killed. 30 persons were arrested in relation to this case, as well as seven others in the police action which followed in October last year.
Various speculations and accusations circulated among the public regarding the attack of the terrorist group, directed at the highest government officials. Some of them were publically called out for allegedly participating in arranging the conflict which had gotten out of control, whose initial aim had been to frighten the public and shift its focus away from the scandal with the leaked wiretaps, and the big anti-governmental protests.
The leader of DUI, Ali Ahmeti, who had been Gruevski’s coalition partner in the government for eight years, publically stated that he had negotiated with the terrorists to surrender. He revealed that a man from the armed group had contacted him in the morning of May 9th saying he was involved in the fights in Kumanovo and asked him to provide them with a corridor which would enable them to escape from the town. Ahmeti stated that he could not promise them that. Mediated by the OSCE, negotiations started between DUI, represented by Artan Grubi, and the armed group. He stated that DUI’s leadership had previously had contacts with the armed group which had attacked Kumanovo.
Fears of possible destabilization of the country and even the region, with the possibility of an inter-ethnic conflict, became tremendous. Luckily, the local population, Macedonians and Albanians alike, was in no way interested in conflict but, on the contrary, appealed for peace in the media.
Macedonia gets a Special Prosecution Office
As the stakes skyrocketed, the international community arrived and took over the management of the crisis. Under pressure, the leaders of the four biggest political parties, two Macedonian and two Albanian, entered painstaking negotiations, which lasted for months, sometimes until late in the evening, at times stalled because the involved parties could not come to an agreement. In a way, this contributed to the anti-governmental protests at the time to calm down and even cease, given that the citizens were entirely excluded from the active decision-making process and, once again, decisions were made at the table by, according to many, illegitimate “tribal” leaders.
The result of the entire process was eventually the “Pržino Agreement”, whose main idea was to reestablish the principles of rule of law, which had been abandoned in the previous years. The opposition was granted several ministerial positions in the Government, while Prime Minister Gruevski resigned and appointed a new Prime Minister, a man entrusted by his party. The agreement was another confirmation that the system and the Constitution in the country had been trampled upon and were as good as non-existent.
One of the major gains of the agreement was the formation of a new Special Public Prosecution Office in charge of investigating all the charges which emerged in the wake of the scandal with the illegally eavesdropped conversations. All the parties had surprisingly agreed upon one name – Katica Janeva was appointed the main special prosecutor. She was an almost entirely anonymous prosecutor from a small town in southern Macedonia, so that the public immediately started wondering whose side she was on and who had won the negotiations – the opposition or Gruevski? Or the citizens? Many were skeptical of the results, especially after Gruevski himself publically stated his satisfaction with the choice in the media.
Following the agreement, the reactions of the public were mixed, what ensued though was another year of disappointments. The student and anti-governmental protests were no longer ongoing, nor were the leaks which had previously struck the regime with such force. As was deftly written by a fellow journalist, what followed was a period of depowering Gruevski, but also of derevolutionizing Zaev. The “revolution” was at a halt, while the citizens again sank into apathy and increasingly more people started once again believing that nothing would change.
Three female prosecutors and a macho regime
All until the first press conference of the newly-formed Special Public Prosecutors Office (SJO), when the three prosecutors Katica Janeva, Fatime Fetai and Lenče Ristoska announced the results of the investigation they and their colleagues had been working on in the previous period. Two ex ministers (people from Gruevski’s closest circle) and other officials were suspected of having organized electoral fraud for the 2013 elections. What followed was the opening of additional cases, in which the number of suspects of serious crimes among the ruling structures was increasing more and more. The public’s reaction to the press conferences and statements of the three prosecutors, especially of Fatime Fetai and Lenče Ristovska, were incredible. One could say they have become instant media stars, whose appearances are widely followed and commented upon. The citizens have been providing support for the new institution to complete the work for which it had been formed, as well as for their promise to bring back justice to Macedonia.
It is particularly symbolic that the biggest case in Macedonia’s modern history is led by three women. In the past 10 years, Gruevski and his subjects had built a corrupt system based on intimidation and clientelism, but also on limiting the rights of women and promoting machismo, chauvinism, homophobia and anti-feminism.
The images of the prosecutors Katica Janeva, Fatime Fetai and Lenče Ristoska can now be seen on T-shirts, posters, flags, buttons and even coffee mugs. The T-shirt “Support for the SJO” has become one of the most popular in Macedonia. Designers had made different designs to support the Colorful Revolution and the SJO which they shared for free online, for the protestors to print their favorite politically engaged material.
The Colorful Revolution – the only hope for a change
Ivanov’s decision to pardon the politicians once again sparked and, in a way, brought to life the protests that were going on in 2015 after the leaks, but also before.
The title the “Colorful Revolution” went viral and was widely shared, since one late Tuesday evening I published a report from the protests on Deutsche Welle titled “The eighth day of the colorful revolution”. Shortly afterwards, the term seeped from the social networks onto the streets of Skopje and was fully embraced by the protestors, who rightfully said the protests for a democratic Macedonia were called “colorful”, because such is the country they were fighting for, rather than a black and white one.
The protesters have found a creative way to express their resistance toward the symbol of the regime – Skopje 2014, which had entirely changed the face of the capital. Paint has been thrown over nearly all the key buildings and monuments which are part of the controversial project which had cost the poor country more than 600 million Euros and has become synonymous with corruption.
Famous architects have voiced their opinions that the paint should not be removed from the buildings, but rather preserved, so that it can be explained to future generations why these paints ended up on the buildings.
An honorary member of the Macedonian Academy of Science and Arts, the architect Georgi Konstantinovski, according to whom “the whole world is laughing at us over the kitsch of the baroque structures from this project”, says that throwing paint over the monuments in no way means they are being desecrated.
”I would be even more ferocious, I would even tear down what has been built and what is degrading Skopje’s modern architecture. This constitutes an obliteration of a very important historical period for our country and what is being constructed now is totally unacceptable. The whole world is laughing at us, all the experts. The colorful revolution will mark what is wrong. And this is good. This will convey the message that the people have not agreed to this, that the architects have not agreed to this and everyone who comes will wonder why the paint is there. And they will know why “, say Konstantinovski.
And not only because of the colors is the Macedonian colorful revolution uniting, diverse, colorful in every sense. It unites all – right and left wingers, students and pensioners, anarchists and the institutionally minded, SDSM and VMRO supporters, Macedonians and Albanians, Croats and Serbs, Turks and Vlachs….For the first time, as never before, it has united people over an idea, a stance, rather than over party, ethnic or any other kind of belonging. It provides a different vision and a different future for Macedonia, a wiser, more progressive and different than the one now. Its success at the moment appears to be the only hope for Macedonia.
A significant if not the greater part of the civic sector is directly involved in the protests with everyday activism.
However, the beginnings of the civic movement “Protestiram” and the “revolution” can be traced back to many years ago, when students who had called for protests against the construction of a church on the square were attacked by counter-protestors, as well as in the movement against police brutality in the wake of the murder of Martin Neškovski, at the party celebration following the victory of VMRO-DPMNE on the 2011 election night. Neškovski was beaten to death by a member of the special forces, Igor Spasov, a former member of Gruevski’s security team, who was accused of having been on duty when the incident occurred.
At that moment, some witnesses to the murder which had happened in the square started tweeting “They killed a kid!”, and the first protest gathering was arranged on Twitter in front of the fountain in the City Park.
Five years later, the protesters of the Colorful Revolution are still looking for answers regarding the case and demanding accountability from those in the high structures of the Ministry of the Interior who were involved in the cover-up of the murder. Part of the leaks released by the opposition had shed a new light on the case after the public had heard the voices of the highest government officials discussing how to cover up certain circumstances related to the death of the young man.
The protesters are also demanding that pardons for the politicians accused of crimes be annulled and for president Ivanov to step down. In addition, they are demanding that a special unit be formed in the criminal court, which would be in charge of the cases under the jurisdiction of the Special Prosecution Office and for a technocratic government to be established which would organize fair elections.
Under pressures of the local and international public, Ivanov partly withdrew his decision, after he annulled the pardons only for politically prominent individuals, while keeping the rest of the “small” players in the wiretapping cases. This decision further enraged the public, having entirely revealed the legal deficiencies of his decision. For the legal experts this was a new precedent, with which he is trying to protect the potential witnesses against the big fish in the cases led by the Special Prosecution Office. Shortly afterwards, under pressures of the local and international public, Ivanov annulled the pardons altogether, for all 56 individuals.
Author: Kristina Ozimec
Успехот на Шарената револуција – единствена надеж за Македонија
Граѓаните на Македонија веќе два месеци протестираат на улиците секој ден како дел од Шарената Револуција. Секој ден, точно во шест часот, започнуваат да се собираат пред зградата на Специјалното јавно обвинителство, за потоа да продолжат кон Собранието, Владата или други институции за кои дента решаваат дека ќе бидат „мета“ на шаренилото на протестите. Опремени со топки со најразлични бои и рачно изработени чатали, „командосите“ на Шарената револуција ги обоија речиси сите клучни институции и објекти од контроверзниот проект „Скопје 2014“, симболот на владеењето на Груевски.
Протестите започна денот кога претседателот Ѓорѓе Иванов ја објави својата одлука за помилување на сите политичари и други главни играчи кои се под истрага за аферите кои произлегоа од големиот скандал со нелегално прислушување. Иванов е обвинет за координирање на одлуката со владејачката ВМРО-ДПМНЕ за заштита на партиски функционери од кривично гонење. Потегот на претседателот, наречен неуставен од страна на интелектуалците, како и голем дел од граѓаните, го продлабочи напнатиот политички ќор-сокак во Македонија. Одлуката на Иванов, исто така, се смета за голем удар за новоформираната институција - Специјално обвинителство, која има мандат да ги испитува обвинувањата дека владата прислушкувала повеќе од 20.000 луѓе.
Масовно прислушкување, криминал и корупција
Но како дојдовме до овде? Македонија е во голема политичка криза откако опозициската партија го напушти парламентот по големиот скандал со прислушкување кој таа го обелодени минатата година, обвинувајќи ја владата за прислушување на повеќе од 20 илјади граѓани. Новинари, активисти,политички опоненти, адвокати, речиси целата политичка, судска, медиумска и бизнис елита била на „машината“. За земја со едвај два милиони жители, прислушкувањето на 20 илјади луѓе е неверојатно организирана операција, која не е видена во Европа во последните години.
Лидерот на опозицијата, Зоран Заев, ги обвини премиерот Никола Груевски и неговиот прв братучед, тогашен шеф на тајните служби, Сашо Мијалков дека освен своите политички противници, ги прислушкувале и министрите на својата Влада и претседателот на Македонија, Ѓорѓе Иванов, кој два пати беше нивен кандидат за претседател. Но ова немаше да биде драматична македонска сага доколку завршеше тука.
Лидерот на опозизијата започна да ги пушта прислушкуваните разговори од владеачките функционери, за кои тој тврди дека му се дадени од „свиркачи“ (whistleblowers) во тајните служби. Разговорите од јавен интерес, ги пушташе на прес конференции по што беа ставени на YouTube, каде светот можеше да ги чуе гласовите на највисоките владини службеници, вклучувајќи го и оној на премиерот, како разговараат и организираат незаконски и коруптивни зделки, како и хајки против секој кој е на нивниот пат.
Груевски удри назад, откако обвини дека прислушкуваните аудио разговори се монтирани и се план на опозицијата за промена на власта, координиран со странски служби и нивните луѓе во тајните служби, кои патем беа водени од неговиот братучед девет години. Следеа апсења на луѓе блиски до опозицијата со обвиненија за шпионажа. Кризата стана тензична, нападите на провладините медиуми на било кој што е критички глас во општетството станаа уште пожестоки, додека физичките напади и притисоци на новинарите продолжија. Надеж во тој мај 2015-та година даваа големите антивладини протести кои се случуваа речиси секој ден, и голем дел од луѓето тогаш се надеваа дека промената на власта штотуку не се случила и режимот на Груевски е на колена.
Ситуацијата се промени по настаните во Куманово, кога во вооружениот конфликт што се случи во „Диво насеље “ на 9-ти и 10-ти мај, беа убиени осум припадници на македонската полиција и 37 беа повредени, додека 10 членови на вооружената група која го изврши нападот, исто така беа убиени . За овој случај беа приведени 30 лица и уште седум други во полициската акција во октомври, минатата година.
За нападот на терористичката група во јавноста се ширеа разни шпекулации и обвинувања особено упатени кон највисоките владини функционери. Некои од нив беа јавно прозивани дека наводно учествувале во организирањето на конфликтот кој им излегол од контрола, а првично имал за цел да ја дефокусира и заплаши јавноста од скандалот со бомбите и големите анти-владини протести.
Лидерот на ДУИ, Али Ахмети, кој е коалиционен партнер на Груевски во власта осум години, јавно изјави дека преговарал со терористите за да се предадат. Тој откри дека човек од вооружената група го побарал утрото на 9-ти мај преставувајќи се дека е во борбите во Куманово и побарал од него да им овозможи коридор за да избегаат од градот. Ахмети изјави дека тој не можел да им го вети тоа, но почнале преговори во посредство на ОБСЕ и Артан Груби како негов преставник со вооружената група. Тој изјави дека раководството на ДУИ и претходно имало контакти со вооружената група која го нападна Куманово.
Стравовите за можна дестабилизација на земјата па и регионот, со евентуален меѓуетнички конфликт, станаа огромни. За среќа, локалното население, македонско и албанско, воопшто не беше заинтересирано за конфликт туку напротив, преку медиумите повикуваше на мир. Како главни виновници за ситуацијата во државата и Македонците и Албанците ги посочуваа Груевски и Али Ахмети, кои заеднички ја водат Владата речиси една деценија.
Македонија доби Специјално обвинителство
Со влоговите кренати до небо, меѓународната заедница пристигна и го презема водството на кризата. Под притисок, лидерите на четирите најголеми политички партии, две македонски, две албански, седнаа на агонични преговори, кои траеа со месеци, понекогаш до доцна во ноќта, понекогаш закочени бидејќи засегнатите страни никако не можеа да се договорат. На некој начин тие влијаеа врз тоа да се стишат па и прекинат анти-владините протести во тоа време, со тоа што граѓаните беа целосно исклучени од процесот на активно носење на одлуки и на маса повторно за се одлучуваа за многумина нелегитимните „племенски“ водачи.
На крајот од целиот процес, резултатот беше „Договорот од Пржино“, чија главна идеја е да се постават принципите на правната држава, кои беа напуштени во последните години. Опозицијата доби неколку министерски места во Владата додека премиерот Груевски ја поднесе својата оставка и назначи нов премиер, човек од доверба од неговата партија. Договорот беше уште една потврда дека системот и Уставот во државата се згазени и речиси непостоечки.
Една од главните придобивки на договорот, е формирањето на ново Специјално јавно обвинителство со мандат да ги истражи сите обвинувања и афери кои произлегоа од скандалот со нелегално прислушкуваните разговори. Зачудувачки, сите партии се согласија за едно име – како главна специјална обвинителка да биде назначена Катица Јанева. Речиси целосно анонимна обвинителка од помал град во јужниот дел на Македонија, за која јавноста веднаш започна да се запрашува на чија страна е и кој победил во преговорите – опозицијата или Груевски? Или граѓаните? Многумина беа скептични од резултатот, особено по изјавите на самиот Груевски кој во медиумите јавно го изрази своето задоволство од изборот на обвинителката.
По договорот, реакциите во јавноста беа измешани, но следеше една година на разочарувања. Студентските и антивладините протести веќе ги немаше, а ги немаше ни „бомбите“ кои претходно жестоко удираа по режимот. Како што тоа вешто го напиша еден колега, настапи период на развластување на Груевски, но и разреволуционизирање на Заев. „Револуцијата“ беше на пауза, додека граѓаните повторно влегоа во апатија и се повеќе луѓе пак почнаа да веруваат дека ништо нема да се промени.
Три жени обвинителки и еден мачо режим
Се до првата прес конференција на новоформираното специјално јавно обвинителство (СЈО), кога трите обвинителки Катица Јанева, Фатиме Фетаи и Ленче Ристоска ги соопштија резултатите од истрагата на која тие и нивните колеги работеле во изминатиот период. Двајца поранешни министри (луѓе од најблискиот круг на Груевски) и други функционери беа осомничени дека организирале изборни измами на изборите во 2013 година. Следеше отварање и на други случаи, во кои бројот на осомничените од владеачката гарнитура за тешки кривични дела стануваше се поголем. Реакциите на јавноста на прес конференциите и говорите на трите обвинителки, особено оние на Фатиме Фетаи и Ленче Ристоска беа неверојатни. Слободно може да се каже дека тие станаа инстант медиумски ѕвезди, чии обраќања масовно се следат и коментираат. Граѓаните даваат поддршка за новата институција да ја сработи работата за која е формирана, како и за нивото ветување дека ќе ја вратат правдата во Македонија.
Особено е симболично што најголемиот случај во македонската современа историја е воден од три жени. Во изминатите 10 години, Груевски и неговите поданици изградија еден корумпиран систем кој се базира на заплашување и клиентелизам, но исто така и на ограничување на правата на жените и промовирање мачоизам, шовинизам , хомофобијата и анти- феминизам.
Сликите на обвинителите Катица Јанева, Фатиме Фетаи и Ленче Ристоска сега може да се видат на маици , плакати , знамиња , беџови , па дури и кафе чаши. Маицата „Поддршка за СЈО" , стана една од најпопуларните во Македонија. Дизајнерите направија различни дизајни со поддршка за „Шарената револуција“ и СЈО по што ги споделија бесплатно на интернет , за демонстрантите да ги печатат на својот омилен политички ангажиран материјал.
„Шарена Револуција“ – единствена надеж за промени
Одлуката на Иванов за аболиција на политичарите повторно ги разгоре и на некој начин оживеа протестите кои се случуваа во 2015-та година после бомбите, но и претходно.
Називот „Шарената револуција“ стана вирален и масовно споделуван, откако доцна во ноќта во вторникот објавив репортажа од протестите за Дојче Веле насловен „Осми ден од „шарената македонска револуција“. Набргу потоа, терминот од социјалните мрежи се префрли на улиците на Скопје, демонстрантите го прифатија целосно, говорејќи дека со право протестите за демократска Македонија се наречени „шарени“, бидејќи тие се борат за токму таква, шарена, а не црно бела и сива Македонија.
Демонстрантите најдоа креативен начин како да го покажат својот отпор кон симболот на режимот – Скопје 2014“ кој целосно го промени лицето на главниот град. Боите завршуваат врз речиси сите клучни објекти и споменици кои се дел контроверзниот проект кој ја чинеше сиромашната Македонија повеќе од 600 милиони евра и е асоцијација за корупција.
Познати архитекти се изјаснија дека боите не треба да се бришат од објектите, туку да се зачуваат, за да може да се објасни на следните генерации зошто тие бои завршиле на овие објекти.
Почесниот член на МАНУ, архитектот Георги Константиновски, според кого „целиот свет ни се смее за кичот на барокните градби од овој проект“, вели дека боите врз спомениците воопшто не се сквернавење на објектите.
„Дури јас би бил и поостар, дури би го рушел тоа што е направено , што ја деградира современата архитектура во Скопје. Тоа е бришење на еден многу значаен историски период за нашата земја и ова што се прави сега е тотално недозволиво. Цел свет се смее, цел стручен свет. Шарената револуција ќе остави белег на она што не чини. И тоа е добро. Тоа ќе зборува дека народот не го признава тоа, дека архитектите не го признаваат тоа и секој што ќе дојде , ќе се праша зошто е ова бојадисано? Ќе знаат зошто“, смета Константиновски.
И не само заради боите, македонската шарена револуција е обединувачка, разновидна, шаренолика во секоја смисла. Таа ги обединува сите – десничари и левичари, студенти и пензионери, анархисти и институционалисти, СДСМ-овци и ВМРО-вци, Македонци и Албанци, Хрвати и Срби, Турци и Власи….Таа за прв пат, како никогаш досега ги обединува луѓето заради идеја, заради став, а не заради некакво партиско, етничко или било какво друго обележје. Таа нуди друга визија и друга иднина за Македонија, помудра, прогресивна и поинаква од онаа досега. Нејзиниот успех, во моментот се чини дека е единствена надеж во Македонија.
Значаен ако не и поголемиот дел од граѓанскиот сектор е директно ангажиран во протестите, со секојдневен активизам.
Сепак, почетоците на граѓанското движење „Протестирам“ и на „револуцијата“ може да се бараат многу години порано, кога студентите кои повикаа на протести против изградбата на црква на плоштадот беа нападнати од контра-демонстранти, како и кај движењето против полициска бруталност по убиството на Мартин Нешковски, на партиската прослава по победата на ВМРО-ДПМНЕ ноќта на изборите во 2011 година. Нешковски беше претепан до смрт од специјалецот Игор Спасов, поранешен член на обезбедувањето на Груевски, кој беше обвинуван дека бил на должност во моментот кога се случил инцидентот.
Тогаш дел од сведоците на убиството, кое се случи на плоштадот. почнаа да твитаат „Убија дете!“, и преку Твитер беше договорена првата средба за протест, пред фонтаната во Градски Парк.
Пет години потоа, протестите од „Шарената револуција“ се уште бараат целосно расветлување на случајот и одговорност за сите кои се вклучени во криењето на убиството од високите структури на МВР. Дел од бомбите кои ги објавуваше опозицијата, фрлија ново светло врз случајот откако јавноста ги слушна гласовите на највисоките владини функционери како разговараат да се прикријат одредени околности околу смртта на младиот Нешковски.
Демонстрантите бараат и повлекување на аболицијата за политичарите обвинети за злосторства оставка на Иванов од функцијата претседател. Тие, исто така бараат формирање на специјална единица во кривичниот суд, која ќе биде одговорна за случаите кои се надлежност на Специјалното обвинителство и формирањето на технократската влада која ќе организира фер избори.
Иванов делумно ја повлече својата одлука, откако ја поништи аболицијата само за лицата кои се политички експонирани, а ја задржа за останатите „помали“ играчи во аферите од нелегално прислушкуваните разговори. Ваквата одлука уште повеќе ја разлути јавноста, целосно разголувајќи ја правната неиздржаност на неговата одлука. За правните експерти ова беше нов преседан, со кој тој се обидува да ги заштити потенцијалните сведоци против „големите“ риби во случаите кои ги гради Специјалното обвинителство. Кратко потоа, под притисок од домашната и меѓународната јавност, Иванов целосно ја повлече аболицијата, за сите 56 аболирани лица.
Autorica: Kristina Ozimec
